De Heilige Luciakerk van Mierlo
Voorgeschiedenis, landschap en archeologie
Archeologie rond de kerk
De ontwikkeling van Mierlo is vergelijkbaar met andere dorpen, maar in Mierlo is de voorgeschiedenis ook archeologisch aangetoond. Het gebied rond de Heilige Luciakerk heeft een schat aan informatie opgeleverd. Rondom de St. Lucia zijn graven aangetroffen uit de IJzertijd (800 – 50 v. Chr), uit de tijd van de Merovingen (481 – 751 n.Chr.) en de Karolingen (751 – 987 n. Chr.). Waar nu de kerk staat, was daarvoor al eeuwenlang een begraafplaats en mogelijk een cultusplaats.
Sporen van bewoning uit de volle Middeleeuwen (10e eeuw -1200 n. Chr.) waren ook rond de kerk aanwezig. Het toont aan dat de bakermat van Mierlo inderdaad rond de Heilige Luciakerk lag.
De voorgeschiedenis van de Heilige Luciakerk en haar omgeving
Op de waterscheiding van Aa en Dommel bouwden in de volle middeleeuwen de Heren
van Mierlo op hun eigen grond een zogenaamde ‘eigenkerk’. De kerk lag midden in de middeleeuwse nederzetting: het gebied waar de oorsprong van Mierlo ligt.
Na 1250 verschoof de bewoning naar lager gebied en ontstond er rondom de kerk een krans van laat middeleeuwse gehuchten: Heieind, de Heuvel, Loeswijk, Bekelaar, Bennendonk en de Loo. De kerk bleef alleen achter in de akkers.
De kerk zelf
Rond 1400 stond er hier een Romaanse kerk. De romaanse stijl wordt gekarakteriseerd door dikke muren en kleine rondboogvensters. In de 15e eeuw werden delen van de Romaanse kerk gesloopt en begon men met de bouw van een nieuwe kruiskerk met een imposante toren, in de stijl van de Kempische Gotiek. Deze kerktoren stamt uit 1496 en zit nog verborgen onder de huidige 19e eeuwse toren. Het huidige neo-gotische kerkgebouw en de toren dateren van 1856.